Kommer oor Kayamandi

Die brand die naweek in Kaymandi het my nogals geraak. Die getalle en statistiek van hoeveel mense wat verloor het nie so erg, as die emosionele aspek daaraan verbonde nie.  Totale hulpeloosheid. Meeste het ontsnap met net die klere aan hul lyf. As dit met slegs een inwoner van Kayamandi gebeur het, is dit steeds totaal  ontwrigtend. 

En dan sit ek en skryf hierdie blog uit 'n Universiteitskoshuiskamer, met soveel meer as wat ek ooit kan nodig he. 

Ja, as ons kaste regpak aan die einde van die jaar dan gee ons baie klere weg, en ek gee ook vir carguards geld hoor, selfs al het hulle nie na my kar gekyk nie. Maar hoe kan mens wegskram daarvan dat ons so uiters bevoorreg is, terwyl dit vir ander 'n stryd om oorlewing is. 

Ek het vandag by die Brandweer gaan help om klere donasies te sorteer. Ek was so dankbaar vir die geweldige aantal donasies wat ontvang is, maar terwyl ek daar was het ek myself in die mense van Kayamandi se skoene probeer plaas. Jy moet van voor begin, vir jou 'n nuwe huis bou, stadig weer dinge begin bymekaarmaak, wat vir meeste van ons so vanselfsprekend is. Bakkies, border, gasstofie, emmer, tafel... Dis 'n lang lys. 

Die klere donasies is goed en maak 'n reuse verskil, maar vir ons is dit tog net klere wat ons inelkgeval nie meer dra nie. Is dit nie die maklikste manier hoe ons ons gewete kan stilkry nie? Is dit nie tyd dat ons meer van onsself gee nie?